برای پروانه‌ها

For Butterflies

چندی پیش، یکشنبه دوازدهم اردیبهشت ماه هزار و سیسد و نود و پنج خورشیدی، بود که از یک کوهنوردی شادی‌آفرین بازمی‌گشتم. چشمم به پروانه‌هایی افتاد که آزادانه در میان گل، گیاه و سنگ‌های کوهستان پرواز می‌کردند. یکی از آنان روی سنگ بزرگی نشست و من از فراز سرش گذشتم. او نگریخت و تعجب کردم!

لحظه‌ی درنگ کرده و بازگشتم تا عکسی برای یادگاری بگیرم، اما این بار ترسید و بال‌هایش را جمع کرد تا کمتر دیده شود.

او واقعاً می‌ترسید. اگرچه همرنگی طرح پشت بال‌ها و نشستنگاهش بسیار زیبا بود ولی می‌شد لرز را هم در اندام و رفتارش دید!

به آرامی پشت سرش نشستم تا اعتماد رفته‌اش بازگردد و اتفاقاً چه زود اطمینان کرد و کم‌کم بال‌هایش را گشود.

جرأت یافته و اندکی نزدیک‌تر شدم.

او نترسید و من جلو رفتم.

باز هم جلوتر

و سرانجام به نزدیک‌ترین فاصلۀ مناسب برای عکسبرداری دست یافتم. از این زاویه که نگاهش می‌کردم، با آسودگی زیبایی‌هایش را نشانم می‌داد.

از یکدیگر جدا شدیم و در طول مسیر بازگشت به آنچه دیدم و معنای نام پروانه می‌اندیشیدم. شاید واژۀ پروانه اینطور پدید آمده است:

پروا + نه = بدون پروا یا نترس   که صفت است

شاید اینگونه:

پر + وا + نه = پَرَت را باز بگذار   که یک جملۀ کوتاه امریست!

من به ریشۀ ادبی واژۀ پروانه یا نام دانشیک این گونه کاری ندارم ولی باورمندم که هر پروانه‌ای اگر نترسد و فرصت ابراز وجود و زیبایی‌های خویش را داشته باشد، جهان زیباتری خواهیم داشت. و همچنین، فرقی ندارد که کلاً آنها را در ردۀ بندپایان بگنجانیم

یا انسان بنامیم!